Ik heb mij zelf aangemeld voor deze serie voor Diversity Day. Als Spaanse vrouw in het Nederlandse bedrijfsleven wijk ik af van veel normen. Dat heeft mij gevormd, maar gelukkig niet negatief gemaakt. Mijn glas is altijd halfvol.
Ik ben op mijn twaalfde begonnen in een textielfabriek in Barcelona. Ik begon als schoonmaakster, maar leerde steeds meer: naaien, strijken, couperen, het tekenen van patronen. Mijn twee vrouwelijke directeuren zagen dat ik zelfstandig was en gingen steeds meer reizen. Ik werd getest: kon ik ervoor zorgen dat de fabriek doordraaide en onze klanten tevreden zouden blijven als zij op inkoopreis gingen? The rest, as they say, is history: op mijn 17e leidde ik 135 mensen als plaatsvervangend directeur. Dat heb ik tot mijn 27ste heb gedaan, tot ik naar Nederland verhuisde.
Ik ontmoette mijn aanstaande man op een blind date die mijn zus voor mij geregeld had, in Disneyland Parijs. Ondanks dat ik er eigenlijk geen zin in had, was het was liefde op het eerste gezicht. Nadat bleek dat mijn man geen werk kon vinden in Spanje, ben ik hem achterna gegaan naar Nederland. Daar moest ik weer op nul beginnen: schoonmaakwerk, bloemen plukken, planten sorteren, paprika’s plukken. Ik wilde wel andere dingen doen, maar mensen namen mij totaal niet serieus. Ondanks dat ik inmiddels goed Nederlands sprak, hoorden ze direct dat ik niet Nederlands ben.
Pas na vier jaar, toen ik schoonmaakwerk deed op het hoofdkantoor van Miss Etam, kreeg ik een nieuwe kans: ik raakte in gesprek met één van de verkoopdirecteuren en kon ik als verkoper in één van de winkels beginnen. Daarna ben ik opgeklommen tot assistent-manager en dat heb ik nog vele jaren gedaan.
Ondertussen organiseerde ik al veel evenementen op vrijwillige basis. Dat is uiteindelijk het begin geweest van mijn onderneming. Gek, hoe ingewikkeld het zakenleven is voor vrouwen. Ze zeggen wel eens dat Spaanse mannen macho zijn, naar hier is het net zo erg. Op netwerkbijeenkomsten was ik vaak de enige vrouw en werd ik genegeerd en tegengewerkt. Ik heb doorgezet en een eigen netwerk opgebouwd met Spaanstalige organisaties in Nederland. Ik organiseer symposia en diners, bijvoorbeeld voor de Spaanstalige ambassades hier in Den Haag.
Toch heb ik nooit overwogen om terug te gaan. Ik heb een fijn leven hier in Nederland. Mijn man, die Brits is van origine, en onze kinderen horen hier. En bovendien: ik wil niet nog eens opnieuw beginnen. Het was ingewikkeld genoeg. En daar komt nog bij dat ik betwijfel of ik mijn plek nog kan vinden in het Spaanse bedrijfsleven. Na een paar opdrachten in Spanje snapte ik weer wat ‘mañana, mañana’ betekende. Ik ben eraan gewend geraakt dat afspraak, afspraak is. Ik ben inmiddels te Nederlands; ik ga voor duidelijkheid en structuur.
Ik ben ervan overtuigd dat integratie en inclusie wederzijdse inzet vraagt. Ik heb mijzelf opengesteld en interesse getoond en dat heb ik teruggekregen van mensen. Ik heb de taal geleerd en ben gaan werken. Het is goed gekomen: ik heb fijne vrienden in Nederland en mijn gezin is op zijn plek. Ik mis Spanje wel – de zon, het feit dat er meer in het leven is dan werken – maar ik hoor hier.
Toch zijn we onze achtergrond niet vergeten. Aan de eettafel spreken we Engels, Nederlands, Spaans en Catalaans door elkaar. Ik kook Spaans en verbind mensen door samen te eten.
Het was een moeilijke, maar waardevolle reis. En het heeft mij geleerd hoe belangrijk het is dat je als manager of baas de werkvloer kent. Daar leer je wat mensen drijft. Mijn reis heeft mij empathischer gemaakt. Ik heb meer oog voor de worstelingen van anderen en ben doorlopend bezig om mensen met elkaar te verbinden. Ik ben er sterker uitgekomen en ben inmiddels overtuigd van mijn talenten. Ik zie altijd nieuwe kansen.
------
I signed up for this Diversity Day series. As a Spanish woman in the Dutch corporate sector, I am different to many norms. This has shaped me, but luckily has not made me negative. My glass is always half full.
I started working in a textile factory in Barcelona when I was 12. I started as a cleaner and learned more and more things: sewing, ironing, tailoring, drawing patterns. My two female directors saw that I could work independently and they started travelling more. They put me to the test. Could I make sure that the factory continued to run and keep our customers happy if they went on a buying trip? The rest, as they say, is history. When I was 17 years old I managed 135 people as a deputy director. I did this until I was 27, when I moved to the Netherlands.
I met my future husband on a blind date that my sister arranged in Disneyland Paris. While I was not really interested in a relationship, it was love at first sight. When it turned out that my husband could not find a job in Spain, I followed him to the Netherlands. I had to start from scratch. I did cleaning work, picked flowers, sorted out plants, picked peppers. I wanted to do other things but people did not take me seriously. Although by then I spoke good Dutch, they could hear straightaway that I was not Dutch.
Only after four years of working as a cleaner at the head office of Miss Etam did I get a new opportunity. I started talking to one of the sales directors and could start as a salesperson in one of the stores. I then climbed up to assistant manager and worked in this position for many years.
In the meantime, I organised a lot of events voluntarily. This was ultimately the start of my own business. It’s crazy how complicated corporate life is for women. They often say that Spanish men are so macho, but it is just as bad here. I was often the only woman at network meetings and was ignored and people worked against me. I persisted and built a network of Spanish speaking organisations in the Netherlands. I organise symposia and dinners, such as for the Spanish speaking embassies here in The Hague.
Despite everything, I have never considered going back to Spain. I have a good life here in the Netherlands. My husband, who is originally British, and our children belong here. Furthermore, I do not want to have to start from scratch again. It was hard enough. And I also wonder if I would be able to find my place in the Spanish corporate sector. Having done a couple of jobs for clients in Spain, I understand again the meaning of ‘mañana, mañana’. I am now used to an agreement being an agreement. I have become too Dutch. I opt for clarity and structure.
I believe that integration and inclusion call for mutual effort. I have expressed openness and interest and I got this back from people. I learned the language and started working. Things have worked out. I have good friends in the Netherlands and my family is in the right place. I do miss Spain – the sun, the fact that there is more to life than just work – but I belong here.
Nevertheless, we have not forgotten our roots. We speak English, Dutch, Spanish and Catalan at the dining table. I cook Spanish food and connect people by eating together.
It has been a hard but valuable journey. And it taught me how important it is that, as a manager or boss, you know the shop floor. That is where you learn what motivates people. My journey has made me more empathic. I can see people’s struggles more clearly and am always working on connecting people. I have emerged stronger and now believe in my talents. I always see new opportunities.
